Η σχέση με το φαγητό & κατ’ επέκταση η εικόνα του σώματος μας διαμορφώνεται μέσα από τα μάτια των σημαντικών ανθρώπων της ζωής μας στην παιδική ηλικία. Αυτό μπορεί να έχει και θετικά, αλλά και αρνητικά αποτελέσματα.
Π.χ. το μοντέλο της «τελειότητας», της «καλής κόρης», «του πετυχημένου γιου» μπορεί να δημιουργήσει δυσλειτουργική σχέση με το φαγητό & την αυτοεικόνα. Αλλά από την άλλη, η οικογένεια μπορεί να βοηθήσει να χτιστεί μια προσωπικότητα με αυτοπεποίθηση, που δεν επηρεάζεται από αρνητικά πρότυπα των social media.
Έρευνες επίσης δείχνουν ότι στις οικογένειές οπου τα παιδιά πάσχουν από ψυχογενή βουλιμία οι σχεσεις είναι συγκρουσιακές, κακά οργανωμένες, χωρίς συνοχή & δεν μπορούν να προσφέρουν φροντίδα. Άλλες οικογένειες με άτομα με ανορεξία είναι πιο αυστηρές στην οργάνωσή τους & αποφεύγουν ανοιχτές συζητήσεις διαφωνιών.
Οι διατροφικές διαταραχές, συχνά έχουν στόχο να ταρακουνήσουν το οικογενειακό σύστημα & να αναθεωρηθούν οι παγιωμένοι ρόλοι καθώς & ο τρόπος που τα μέλη αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με πιο λειτουργικούς τρόπους.
Συνήθως συνδέονται με θέματα αυτοεκτίμησης, φροντίδας ή τιμωρίας εαυτού, αποφυγής συγκρούσεων ή ευθυνών, αντιμετώπισης παλιών τραυμάτων, διαχείρισης άγχους & κατάθλιψης, επανάκτησης αίσθησης του ελέγχου, ξεκαθάρισμα θεμάτων ταυτότητας.
Άτομα που εμφανίζουν τέτοια συμπτώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν φτάνει μόνο να αντιμετωπίσουν τη διατροφική τους διαταραχή & να αποκτήσουν έλεγχο πάνω στο σύμπτωμά τους, αλλά ότι θα πρέπει να ψάξουν περισσότερο τον εαυτό τους, για να μιλάμε για μια ουσιαστική θεραπεία.
Τέλος η οικογένεια είναι εκείνη που μπορεί να νικήσει τη νόσο μαζί με τον ασθενή & τη θεραπευτική ομάδα. Η συμβολή της οικογένειας είναι καθοριστική!