Πολλές φορές οι άνθρωποι θέλοντας να επιτύχουν την πιο τέλεια εκδοχή του εαυτού τους, οδηγούνται σε δυσλειτουργική συμπεριφορά και συναισθηματική δυσφορία. Μήπως όμως αυτή η προσπάθεια να είμαστε τέλειοι σε όλους τους τομείς της ζωής μας, προκαλεί έντονο άγχος και πίεση, με αποτέλεσμα αυτό το κυνήγι για το ιδανικό να καταλήγει σε ένα απέραντο συναισθηματικό κενό;
Δεν είναι λίγες οι φορές που θα έχετε αναρωτηθεί “Μήπως φταίω εγώ που απέτυχα;”
Η σκέψη αυτή πηγάζει από την αγωνία σας να είστε όχι απλά καλοί, αλλά οι καλύτεροι. Aυτό μπορεί να σας κάνει επικριτικούς και αυστηρούς με τον εαυτό σας, για κάθε κατάσταση που δεν ικανοποιεί αυτό που είχατε στο μυαλό σας, δημιουργώντας τύψεις και ενοχές. Προσπαθήστε λοιπόν να επιβραβεύετε περισσότερο τον εαυτό σας γι αυτά που έχει καταφέρει, αφήνοντας πίσω κάθε σκέψη αμφιβολίας και απογοήτευσης.
“Αν καταφέρω να επιτύχω επαγγελματικά, κοινωνικά, οικονομικά θα γινώ τελικά αρκετά πιο αρεστός και αποδεκτός;”
Αυτό το μόνιμο άγχος για την προβολή της τέλειας εικόνας προς τους γύρω σας, συμβάλλει στον περιορισμό της μοναδικότητα σας. Αποδεχτείτε τον εαυτό σας, φροντίστε γι αυτόν και προσπαθήστε να εντοπίσετε την πραγματική πηγή του προβλήματος μέσω της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας.
“Μήπως δεν προσπάθησα όσο θα έπρεπε… μήπως δεν ήμουν αρκετά καλός;”
Η πεποίθηση πως όλοι οι στόχοι πρέπει να επιτευχθούν εξίσου ισάξια και με τον καλύτερο τρόπο, μας προκαλεί έντονη ανησυχία και υπερβολική δυσφορία. Σκοπός είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι το να υιοθετήσουμε τον τίτλο του “καλού” δεν αποδεικνύει και τι αξίζουμε. Η πραγματική αποδοχή του εαυτού θα επιφέρει και τα ‘’ καλύτερα’’ αποτελέσματα.
“Ας το αφήσω για αγότερα… δεν είμαι αρκετά έτοιμος.”
Πολλές φορές αυτή η επίμονη θέληση να είμαστε τέλειοι σε οτιδήποτε και αν κάνουμε, μας οδηγεί στην αναβλητικότητα. Αντί να θέτουμε προτεραιότητες και μικρούς επιτεύξιμους στόχους, καταλήγουμε στην αναβολή πραγμάτων εξαιτίας του φόβου πως δεν θα τα καταφέρουμε όσο καλά θα έπρεπε.