Έχετε άραγε αναρωτηθεί ποτέ τι είναι αυτό που σας κάνει να επιδιώκετε διαρκώς τη σύναψη σχέσεων με άτομα μη συναισθηματικά διαθέσιμα για εσάς; Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουμε την τάση:
- να θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε.
- να μας εξιτάρουν εκείνοι/ες που αδιαφορούν και δεν μας αποδέχονται.
- να παραμένουμε παγιδευμένοι στην εικόνα αυτής της «γλυκιάς» απόρριψης.
Από πότε όμως, ο πόνος, ο θυμός και η ένταση που προκαλεί η απόρριψη από κάποιον/α σύντροφο αποτελούν συναισθήματα θεμιτά για την καλή ψυχική μας υγεία;
Στην πραγματικότητα αυτή η έντονη διάθεσή μας να συνδεθούμε με ανθρώπους που μας «γράφουν», φαίνεται να έχει άμεση σχέση:
- με το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε. Η εικόνα ενός απορριπτικού γονέα καθιστά αυτή την μη συναισθηματική αποδοχή ως οικεία και φυσιολογική.
- με την ανάγκη να επιζητούμε το καλύτερο για εμάς. Όσο πιο δύσκολο τόσο πιο «σημαντικό» & «πολύτιμο». Παγιδευόμαστε στην ιδέα πως το άτομο που αδιαφορεί, είναι κάτι το σπουδαίο για την αυτοαξία μας.
- στο ενδεχόμενο μιας σχέσης που έχει λήξει, οι άνθρωποι συνεχίζουν να θέλουν αυτή την συντροφιά & την εξάρτηση που είχαν αναπτύξει με αποτέλεσμα να επιμένουν σε μια επανασύνδεση.
- με τη χαμηλή αυτοπεποίθηση που μπορεί να νιώθουμε. Αναζητούμε επίμονα την σύνδεση με κάποιο άτομο, θέλοντας να λάβουμε την ικανοποίηση της αποδοχής, που θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα.